| อย่ายอมให้ชีวิต...... | ถูกลิขิตโดยฟ้าดิน |
เมื่อก่อนผมเคยทำไร่เลื่อนลอย เหมือนชาวอาข่าคนอื่นๆ แต่ข้าวในไร่
ทำให้ผมรู้ภาษาอังกฤษจนพอจะสื่อสารกับชาวต่างชาติได้ แม้จะไม่ค่อยมั่นใจในหนทางใหม่ของชีวิตนัก แต่อาแปก็พาหัวใจ ที่หนักแน่นราวภูเขาลงจากดอยไปทำงานตามเกสเฮ้าส์ ในตัวเมืองเชียงราย เมื่อว่างจากงานเก็บกวาดห้องพักหรือล้างห้อง น้ำเขาอาสาเป็นลูกหาบติดสอยห้อยตามมัคคุเทศก์ที่พาชาวต่างชาติ ไปเดินป่าระหว่างนั้นอาแปก็ได้ฝึกฝนการใช้ภาษาอังกฤษเพิ่มเติม และได้สั่งสมประสบการณ์การเป็นมัคคุเทศก์มากขึ้นเรื่อยๆ “ตอนแรกผมยังกล้าๆกลัวๆ ไม่แน่ใจว่าเราลงจากดอยแล้วเราจะ ไปรอดไหม เราจะเป็นไกด์ได้หรือเปล่า แต่คิดแล้วว่าเราไม่มีอะ ไรจะเสียทำไร่ทำสวนอยู่บนดอยต่อไปก็ไม่พอกินอยู่ดี ลอง ไปเรียนรู้ดูซักตั้ง ถ้าไม่ไหวค่อยกลับมาทำไร่เหมือนเดิมก็ได้ ” “ผมแบกความหวังของครอบครัวและชาวบ้านคนอื่นๆลง |
เขาตอบว่า เว็บไซต์คือการที่อาแปเข้าไปในคอมพิวเตอร์ ซื้อพื้นที่ ซื้อชื่อ และใส่รายละเอียดเกี่ยวกับอาข่าฮิลล์ลงไป เว็บจะหาลูกค้าให้ อาแป ตลอด 24 ชั่วโมง โดยที่ อาแป ไม่ต้องไปตระเวรแจกแผ่นพับเลย ผมเห็นว่าเข้าท่าก็เลยเรียนเขียนเว็บไซต์ www.akhahill.com จึงเกิดขึ้นจากฝีมือผมตั้งแต่นั้น
และที่ขาดไม่ได้คือเอกลักษณความเป็นชนเผ่าของเรา เสน่ห์ที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวไห้ข้ามน้ำข้ามทะเลขึ้นมาถึงดอยฮางก็คือวิถี ของชาวอาข่าที่กินนอนเรียบง่ายเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ” อาข่าฮิลล์เฮ้าส์กลายเป็นจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยวทั่วโลก พร้อมๆกับที่อาแปก้าวไปถึงจุดหมายของชีวิต แต่มัคคุเทศก์ชาวอาข่า ผู้ที่สื่อสารได้ทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น และภาษาชนเผ่า ผู้นี้ไม่เคยลืมว่า ระหว่างการเดินทางขึ้นสู่ยอดเขาแห่งชีวิตนั้น เขาพลาด สิ่งสำคัญอะไรไป
“ตัวผมเองไม่เคยใส่ชุดนักเรียน เลยซักครั้งในชีวิต ผมจึงอยากให้เด็กๆ ได้เรียนดีๆ โตขึ้นมาลูกหลานชาวอาข่าจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนผม” ผมตั้งโครงการการศึกษาอาข่าฮิลล์ แล้วดั้นด้นไปหาทุนการศึกษา ถึงมหาวิทยาลัยโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น โดยได้รับความช่วยเหลือจาก นักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นที่เคยมาพักที่นี่ ส่วนรายได้สิบเปอร์เซ็นต์ที่เคย ช่วยเหลือหมู่บ้าน ผมก็นำมาสนับสนุนการศึกษาโรงเรียนบ้านโป่งน้ำ ร้อนแทน “นอกจากนี้ อาข่าฮิลล์ยังมีที่พักฟรีและอาหารฟรีสำหร ับครูอาสาสมัครสอนภาษาอังกฤษ ผมรู้ดีว่าภาษาอังกฤษสำคัญต่อชีวิตมากจึงอยากส่งเสริมให้เด็กและชาว บ้านที่นี่มีอนาคตที่ดี เพื่อในอนาคตจะได้กลับมาช่วยพัฒนาหมู่บ้านของเรา” “หากมองไปข้างหน้าอีกสิบปีหรือยี่สิบปี ผมกลัวว่าถ้าเราไม่ให้การศึกษา จะไม่มีชาวอาข่าเหลืออยู่เลย เพราะเด็กที่ไม่มีการศึกษาจะต้อง ไปรับจ้างทำงานในกรุงเทพฯ บ้างมีครอบครัวแล้วก็ไม่กลับมาบนดอย ไม่กลับมาเป็นชาวอาข่า” “แต่ถ้าพวกเขามีการศึกษา พวกเขาอาจเป็นครูอยู่ในตัวเมืองเชียงราย เป็นไกด์อยู่ในหมู่บ้าน อย่างน้อยก็ยังผูกพันกับปู่ย่าตายาย ยังคง ใช้ชีวิตตามวิถีชนเผ่าอย่างภาคภูมิใจ เหมือนผมในตอนนี้” จากเด็กชายผู้ไม่เคยฝันจะได้ปั่นจักรยาน วันนี้เขามีรถกระบะ ขับขึ้นดอย-ลงดอย จากเด็กชายผู้ไม่เคยสวมใส่ชุดนักเรียน วันนี้เขาสวมชุดชนเผ่า ยืนบรรยายให้ความรู้แก่นักศึกษาวิชาธุรกิจการท่องเที่ยว จากที่เคยหาบของป่าไปขาย วันนี้เขาอดไม่ได้ที่จะช่วย ซื้อหน่อไม้จากแม่ค้าชนเผ่า โดยไม่คิดจะต่อรองราคา จากที่เคยเริ่มต้นชีวิตด้วยคำถาม What’s this? What’s that? บัดนี้ มัคคุเทศก์ชาวอาข่าไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำถามเหล่านี้อีก ต่อไป เพราะอาแป อามอ พบกับคำตอบที่ค้นหามานานแล้วว่า คำตอบของชีวิต…อยู่ที่การไม่ยอมจำนนต่อลิขิตของฟ้าดิน |
